Kosten noch moeite waren gespaard om mijn moeder een zo goed mogelijke laatste levensperiode thuis te bezorgen, maar tot ieders verdriet kwam daar weinig van terecht. Mijn moeder meende beland te zijn in een pension vanwaaruit niemand haar wilde laten vertrekken.

Terwijl zij steeds verder achteruitging, worstelde ik met allerlei vragen. Had het nog wel zin om haar medicijnen te geven? Moest ik haar wel telkens de waarheid vertellen? Wat had zij aan de waarheid over haar vader, haar man, haar huis en haar hond?

En daar bleef het niet bij, want doordat zij langzaam oploste in het niets, werd ik me bewust van mijn eigen sterfelijkheid en tegelijk kreeg ik onwillekeurig het gevoel dat haar lijdensweg iets overweldigends onthulde.

Water scheppen met een lepeltje vertelt dit verhaal in de vorm van brieven, e-mails, een kort verhaal, twee toneelscenes en talloze door mijn moeder uitgesproken telefoonmonologen.

'Het is veel meer dan een case-history, meer ook dan een essyistisch journaal van een levenseind. Het is aangrijpend proza.'

Willem Jan Otten

Geïnteresseerd in een lezing? Neem dan contact met mij op!